Vakantie USA 1997

USA 1997

Ronald en ik definitifiseerden onze vakantie op the 4th of July (hoe symbolisch!) door het kopen van de vliegtickets: enkeltje JFK, enkeltje SFO (via Memphis) en enkeltje AMS. Vanaf die datum begon de voorbereiding pas goed. Via e-mail werd een reisschema opgesteld, kassettes met ongewoon goede rijmuziek werden samengesteld en gemixt, plattegronden en video's werden bestudeerd. Het is net of we bij de padvinders zaten (wees voorbereid), maar toch niet. Langzaam, maar zeker werd het de 26ste dag van de 9e maand van het 1997ste jaar.

De woensdag voor het vertrek bleek dat ik alleen de oversteek naar New York zou moeten maken, omdat het vliegtuig volgeboekt was. (Ronald werkt bij de KLeM en vloog op een standby-ticket.) Ronald vertrok een dag eerder via Kloten Amerika-waarts. Cool hadden we afgesproken elkaar te ontmoeten in ons hotel in de Upper West Side. Eerst FF vliegen. De check-in verliep vlotjes, echter we gingen toch met vertraging de lucht in. Wat ik met mijn hoogtevrees verwachtte, bleef uit: de spanning steeg niet echt, de 747 gelukkig wel. In no time zaten we 11 km hoog en boven het vaartrajekt van de Titanic. Een paar uur later was er al touchdown @ JFK. De gang door Immigration verliep vlekkeloos, de bagage opvangen was al iets moeilijker en daarna een taxi krijgen naar de Upper West Side bijna onmogelijk. Nadat ik eindelijk een Yellow Cab toegewezen had gekregen, kwam ik een uurtje (!, vanwege spitsuur!) later aan op Broadway and 103rd Street waar ons hotel Malibu Studios staat. Ronald wachtte daar op mij in kamer 301. Dit klinkt alsof hij een goedkope gigolo is, maar dat is hij niet. Integendeel: hij is onbetaalbaar. Ik kreeg 1 minuut om mezelf uit te kleden. En weer aan te kleden om snel FF sfeer te proeven. Met the subway naar Times Square, een beetje rondkijken en dan eten bij Fridays. Na het eten nog door Central Park gedwaald en the subway terug naar ons hotel genomen. Na een lange dag gingen we om even na twaalven slapen. Immers, de wekker stond op klokslag 5 voor 7.

Na een onrustige nacht (now I know why they call New York the city that never sleeps! Wat een teringherrie!) dus vroeg op. Snel aankleden en met the subway all the way downtown om daar tickets te kopen voor Liberty Island en Ellis Island. Als ontbijt een echte hotdog naar binnen gewerkt in de rij voor de ferry. Vanaf het eiland heb je een magnifiek uitzicht op de skyline van Manhattan. Op Ellis Island liepen we tegen de running gag van deze vakantie op. Het Amerikaanse "bummer" is Germaans, dus vanaf nu als we Duitsers tegenkwamen (de godganse tijd en overal) keken Ronald en ik elkaar aan en één van ons zei dan zoals Tommetje Egbers Matthias Sammer uitspreekt "bummer, dude." Duitsers hebben geen gevoel voor humor. Na de brunch met uitzicht op terug naar Manhattan om veel te lopen en te zien: Wall St reet, TriBeCa, Greenwich Village, SoHo, Little Italy, Chinatown en Loisaida. Maar eerst gingen we naar Tower 2 van het WTC om naar the Top of the World te gaan. Na een uur schuifelen waren we binnen de 65 sekonden op de 107e etage. Toen ik eenmaal durfde te kijken was het uitzicht leuk. Terug op de grond hebben we ongeveer plusminus 12 km gelopen om op Pier 17 bij McMilleman's te gaan eten. Daarna deden we semi-legaal een Night City Tour per convertible dubbeldekker. Moe, maar voldaan keerden we terug naar ons hotel om de backpacks en kamera's te droppen om bij Starbucks, dat very convenient aan de overkant zat, te genieten van twee overheerlijke sloten koffie. Sterke koffie, zodat ik zo hyper was dat ik pas om 1 uur mijn ogen kon sluiten.

Zelfs op zondag stonden we vroeg op en ontbijten deden we bij Nookies, next door. Een echt ontbijt: 3 egg omelet and toast en slappe koffie. Er was weer een zware dag (en zwaar weer) op komst. Met the subway naar Madison Square Garden en vandaar uit naar het Empire State Building gelopen en daar aangesloten in de nog korte rij voor weer een hoogtepunt. De liftrit naar boven ging in twee delen en eenmaal op het balkon viel het tegen. Het weer dan, want het was heiig en het waaide nogal, dus bewogen foto's. Weer beneden zetten we het op een lopen. Gezien: het strijkijzergebouw, het Chelsea Hotel, Port Authority Bus Terminal, Times Square waar we wat aten en dronken in het All Star Café, Grand Central Terminal, Chrysler Building, Rockefeller Plaza waar het een kouwe drukte van geen belang was, Radio City Music Hall en Trump Tower. Het lopen ging steeds langzamer, maar ja, de leeftijd hè. Juist daarom zijn we op ons gemak door Central Park geslenterd om naar de bonte stoet van mensen te kijken: New Yorkers zijn gek. Toen het tijd was om de honger te stillen zijn we op zoek gegaan naar een pizzeria en na best wel lang zoeken vonden we er één, met een leuke serveerster nog ook. Na die 16" pizza zaten we vol en zijn we naar het Lincoln Center gegaan om een filmpie te pakken: The Game, een zeer goede film overigens. Eenmaal buiten regende het, zodat we redelijk nat onder de grond terug naar ons hotel gingen. Voor het slapen gaan nog FF een beker koffie gaan skoren bij Starbucks en om 12 uur kregen onze voetjes rust.

Maandag beloofde een rustige dag te worden. Na he t wakker worden, douchen, scheren, aankleden, ontbijten: omelet met toast. Schema van de dag was: Central Park, Guggenheim (was witter ...), The Met en Roosevelt Island. Aan de East Side van het park was het zeer relaxed toeven: duidelijk een upper class buurt. Via Park Avenue (een laan waar louter MD's wonen) en 69 St naar het beginpunt van de Roosevelt Island Tramway gewandeld. Onderweg heb je een leuk doorkijkje over Manhattan. Op het hospitaal-eiland langs de East River gelopen voor uitzicht op o.a. Chrys ler Building en het UN-center. Terwijl we onze voeten even rust gaven (en onze ogen de kost, want erg mooie verpleegster!) hoorden we ineens een hoop krakend lawaai. Ik zag meteen dat er iets was gebeurd met het konstruktieplatform onder de Queensboro Bridge: het was in een V-vorm geklapt en met het blote oog kon ik zien dat er iets hing. Snel de zoomlens op de kamera gezet en een foto gemaakt. Ronald kon met zijn verrekijker zeer dichtbij komen en kon zodoende zien dat er twee mannen bungelden, en wel aan één harnas. De waterkant liep al snel vol met belangstellenden. Vooralsnog was ik de enige die er een foto van had. Toen de twee gered waren, liepen we terug tot onder de brug. Daar hebben we even met een konstruktiewerker staan praten, die de hele vorige week op dat platform had gewerkt. Er stond ook een reportagewagen van NBC-Channel 4 News. We roken en zagen onze kans. Een verslaggeefster kwam de omstanders vragen wie wat gezien had. Wij dus. Of wij bereid waren om geïnterviewd te worden. Wij wel. Of wij er soms een foto van hadden. Jazeker wel. Of wij bereid waren deze op hun kosten te laten ontwikkelen. Misschien ... De kamera werd opgesteld en, jawel, we werden beiden geïnterviewd. De nadruk werd wel gelegd op het tragische van het ongeval, maar ik probeerde het nog een beetje positief te houden door te zeggen dat het goed was afgelopen, want slechts 1 dode. Na de interviews werd er gebeld met NBC-HQ of de foto nodig was. Wij mochten zolang in de reportagewagen plaats nemen, want zij zouden ons (en zichzelf) naar 30 Rockefeller Plaza rijden. Helaas, na vijf minuten kregen we te horen dat er videobeelden van de ramp waren. Wel kregen we de verzekering dat de interviews zouden worden uitgezonden. Na al die mediaandacht konden we dus gewoon met TheTram terug naar Manhattan. Onderweg uiteraard nog foto's genomen van de onheilsplek. Daarna met the subway naar The Village gereden en daar een 1-hour-photoshop gezocht. En gevonden. In afwachting van het 4 uur nieuws zijn we in een bar gaan zitten om foto's van de TV te nemen, ware het niet dat er om 4 uur geen nieuws was. Dan de foto's opgehaald, en ja, het was gelukt en haarscherp, maar net van iets te veraf genomen. Met the subway naar Rockefeller Center gereden, alwaar de NBC-studios zich bevinden. Er hingen inderdaad monitoren, dus was het wachten op het 5 uur nieuws. Dat bleek alleen landelijk nieuws te zijn, dus weer nix. Te voet zijn we richting Times Square gelopen op zoek naar een eetcafé met TV. Aangekomen op T.S. zagen we dat het Channel 4 nieuws opstond op the Big Screen! Hier bleven we dus wachten op het 6 uur nieuws ... wat duurt een half uur dan lang ... Maar het was het wachten waard: ik was toch wel zo'n 3 tot 5 sekonden in beeld. Helaas, Ronald niet. Zelfvoldaan hebben we daarna gegeten bij een Thai deli off-Broadway, waarna we bij Starbucks een koffie (of 3) hebben gedronken. Omdat de dag ervoor de film goed was bevallen, besloten we dat we weer naar de bios moesten, en wel naar Copland. De volgende dag moesten we vroeg, heel vroeg op en daarom zijn we gelijk na afloop van de goede film met the subway naar ons hotel teruggegaan.

Om 4 uur opgestaan (!) om om kwart voor 5 een taxi naar LaGuardia te nemen. De rij was kort, het aantal passagiers voor de vlucht naar Memphis ook, dus kon Ronald zonder moeite mee. Aan boord goed ontbeten. Na een korte vlucht moesten we overstappen, maar de vlucht naar San Francisco was ook niet vol dus weer kon Ronald zonder problemen mee op de iets langere vlucht naar de westkust. Aan boord wederom goed ontbeten. We landden te vroeg op SFO! Tijdens het wachten op onze bagage regelde Ronald de reeds gereserveerde auto bij de AVIS-balie: het zou een Dodge worden. Met de shuttle naar de parkeerplaats waar de Dodge van dienst klaar stond en het was liefde op het eerste gezicht: een donkerrode Dodge Intrepid, kenteken 3TXH968, met airco, power steering, cruise control, 2 airbags, cupholders, armleuningen en elektrisch bedienbare alles plus een stereo met erg goed geluid. En groot ... heel groot. Voorzichtig reed Ronald ons naar het Holiday Inn Financial District midden in San Francisco. Op onze luxe kamer verkleedden we ons, waarna we wat door downtown San Fran hebben gedwaald. Daarbij hebben we weer veel gezien en ook veel afgezien, want er liggen nogal wat hobbeltjes in de stad. Uiteindelijk kwamen we uit bij Fisherman's Wharf/Pier 39, waar we iets aten bij het Burger Café, waarna we op ons gemak terug zijn gewandeld naar ons hotel. Onderweg nog inkopen gedaan voor de komende dagen: flessen water en plastic bekertjes.

De volgende dag stonden we weer vroeg op, namelijk om half 7. Pakken, aankleden, uitchecken en op pad naar Yosemite National Park. Ronald reed het eerste stuk, tot aan de plek waar we ontbeten. Het volgende stuk reed ik, voor het eerst in een automaat, maar tsjongejonge wat een genot. Het eerste reisdoel was Yosemite Village, maar onderweg ben ik een paar keer gestopt om een foto te maken van mooie vergezichten. Bij het enteren van het Nationale Park een Golden Eagle Passport gekocht voor USD 50, die een jaar lang geldig is in alle 400 parken van de U.S.A.! Vanaf de Village een stukje van 1 mi naar Mirror Lake gelopen. Tussen Duitsers: "bummer." Het meer staat echter al een tijdje droog. Desondanks is de plek toch vrij indrukwekkend, net zoals de rest van het park. Wegens tijdgebrek (nu al ...?) hadden we geen tijd om naar Mariposa Grove en Glacier Point te gaan. Via de Tioga Road, dwars door het park naar de oostzijde van het park gereden. Wederom waren er prachtige plaatjes te schieten van dit grootse geheel. Bij het exiten van Yosemite Park reden we direkt tegen Mono Lake aan. Een klein stukje omgereden om foto's te kunnen maken, waarna we koers zetten naar het einddoel van deze dag: Lone Pine. In het dorp Bishop de tank van de auto volgegooid en de maag met spare ribs & salad à volonté. In het stikdonker naar Lone Pine gereden en aldaar een slaapplaats gevonden in The Dow Villa Motel, waar volgens onze Koran (Travel Survival Kit California and Nevada) John Wayne nog overnacht heeft.

Tegen 7en opgestaan om zo vroeg mogelijk Death Valley in te rijden. Een ontbijtje naast het motel, een foto van de omgeving en op weg in onze Dodge. De weg naar D.V. was erg rustig en mooi. Bij het binnengaan van D.V. een stop gemaakt, via een lastige dirt road, bij Mosaic Canyon, dat pas na een flinke wandeling echt te zien was. Toen bleek ook dat h et al erg warm was en dat er bijna nergens schaduw is. Na die eerste, beetje tegenvallende vista naar het dorpje Stovepipe Wells om proviand in te slaan voor de gevaarlijke tocht door D.V.: 6 liter water + 4 PowerBars. De volgende stop zou Ubehebe Crater zijn, maar eerst kwamen we uit bij Scotty's Castle in het noordelijkste puntje van de immense vallei. Daarna toch nog bij de krater uitgekomen, wat wel indrukwekkend diep was. Het waaide er ook behoorlijk. Over dezelfde weg terug naar Furnace Creek, wat zij n naam eer aandeed wat we merkten toen we stopten om een kiek te schieten: er waait een vieze warme wind. Verder doorgereden naar Zabriski Point: alweer een winderige uitkijkpost. Van daaruit doorgereden naar Dante's Point, het absolute hoogtepunt van de dag, letterlijk en figuurlijk. Prachtige vergezichten. Het waaide er overigens behoorlijk hard. Over dezelfde weg terug en doorrijden tot aan Badwater, wat zijn naam eer aan deed: er was nauwelijks water. Wel Duitsers: " bummer." Dan maar op weg naar Shoshone. Een eind rijden en toen de tank bijna leeg was waren we er. Snel volgooien en via Pahrump naar Las Vegas. Na alle ademafsnijdende natuurlijke vergezichten kwamen we bij het vallen van de avond aan in deze tegennatuurlijke stad. Een slaapplaats gezocht en gevonden op The Strip in Hotel Casino Circus Circus, op de 31e verdieping. Gegeten in de pizzeria van het hotel en daarna te voet The Strip opgegaan. The Stratosphere ingegaan om de toren in te komen voor het uitzicht over Vegas. Eenmaal boven bleek dit indrukwekkend te zijn. Zelfs nog even op het buitenterras gelopen, waarboven een rollercoaster zijn rondjes reed (!) en het laatste stuk van de toren was nog een speciale attraktie!! Terug naar ons hotel, de auto gepakt en over Las Vegas Boulevard gecruised, waarna we moe maar zeer tevreden naar bed zijn gegaan.

Uitgeslapen tot half 8 en geprobeerd te ontbijten in het hotel, maar omdat het buffet zo spotgoedkoop is stond er een enorme rij sufgegokte verslaafden. Uitchecken dan maar en naar bijna het begin van The Strip gereden voor een breakfast @ Denny's. Vanaf Vegas is het slechts een klein stukje rijden naar de Hoover Dam, die trouwens niet vernoemd is naar J. Edgar, zodat onze grap ("Is this the J. Edgar Hoover Dyke? What a drag!") niet gemaakt kon worden. We deden de half hour tour, geleid door een leuke gids ("I'll be your dam(n) guide." ) en tussen Duitsers: "bummer." Na de tour een rondje over de stuwdam gelopen voor de obligate foto's en daarna met rasse schreden richting Grand Canyon National Park. Dat was nog een redelijk stuk rijden. Onderweg voor elk een sandwich gekocht bij Safeway. Eenmaal vlakbij Grand Canyon Village een helikoptervlucht boven de Grand Canyon geboekt voor USD 75 per persoon. Eigenlijk te duur, maar toch ook te gek. Het zoeken naar een slaapplaats ging wat moeizamer. We moesten zelfs een dorp terug om een betaalbare kamer te vinden. Dat lukte dan ook in Valle (ook wel Bed Rock City, Home of The Flinstones). Daarna snel snel naar de Grand Canyon om er foto's te maken bij zonsondergang. Prachtig uitzicht, eng ook, want je kan zomaar de dieperik ingaan. Het is überhaupt ("bummer") een vreemde gewaarwording, want je rijdt er naar toe door vrijwel vlak land en dan is er ineens een enorm gat in de grond. Een erg diep en groot gat. Nog een rondje gereden en daarna in een authentiek Steak House goed gegeten en teruggereden naar ons motel in Valle om te kunnen slapen.

Ik dacht uit te slapen, maar dat lukte niet echt, waarschijnlijk omdat ik zenuwachtig was voor vandaag. Aangekleed, uitchecken en naar Tusayan gereden voor een breakfast @ Denny's. Alweer: maar goed is goed. Na het stevige ontbijt op weg naar Grand Canyon Airport waar we tenminste om 1020 uur moesten zijn. We waren er iets eerder, uiteraard. Bij de briefing kreeg ik stoel 1. Niet veel later bleek dat ik naast de piloot mocht zitten (niet met de pedalen spelen!). Ronald zat ruggelings achter mij. De vlucht duurde 30 minuten, maar het was gi-ga-geweldig. Adembenemend spektakulair. Na terugkomst op het gemak de East Rim Drive afgereden en onderweg een paar keer gestopt voor foto's. De mooiste zijn genomen bij de East Entrance Watchtower, waar je een mooi overzicht over een redelijk deel van de Grand Canyon hebt. Daarna was het weer rijden rijden rijden tot aan Zion National Park. Via een zeer kronkelige, maar goed berijdbare weg de mooiste plekken van dit park bekeken en een paar keer een wandeling gemaakt voor mooie plaatjes. Ook hier was het indrukwekkend mooi. En toch heel verschillend van Yosemite, Death Valley en Grand Canyon. In het duister het park uitgereden en op zoek gegaan naar een slaapplaats zo dicht mogelijk bij Bryce Canyon National Park: gevonden in Hatch, het New Bryce Motel. Daar kwamen we erachter dat we in een andere tijdzone (Utah) zaten, dus moesten we ons haasten om nog ergens te eten, maar ook dat lukte. Het was nog goed ook (big tip) dus keerden we tevreden naar ons motel terug om te slapen.

Reveil was om half 8. Aankleden, uitchecken en ontbijten in dezelfde tent als waar we gisteren erg laat gedineerd hebt. Dezelfde serveerster had dienst, dus werden we vriendelijk onthaald. Na het ontbijt stond er een :-) op de check. Snel door naar Bryce Canyon, maar eerst moesten we door Red Canyon Park wat al mooi was, en niet veel later reden we B.C.P. in. Het leek eerst veel van hetzelfde, maar toen we bij de laatste vista van ons bezoek kwamen, maakten we een wandeling van 1. 3 mi over de Navajo Loop. Daar pas werd de echte schoonheid van het park onthuld. Na een zware inspanning, dat wel. Hierna weer snel op pad, miles maken om alvast zo dichtbij Los Angeles te komen als mogelijk. Uiteindelijk 500 mi gereden door 4 staten om na een lange, lange rit door Barren Land, en over een (sl)echt stuk Route 66, te eindigen in het gat 29 Palms, in the middle of the desert. Aldaar gezocht naar een motel en nog gevonden ook. Goedkoop, maar niet zo best bleek later. Na het eten, lasagne met hele gehaktballen, bleek op onze kamer een enorm insekt te zitten. Daar stonden we dan: twee stoere, gezonde Hollandse jongens. Met knikkende knieën probeerden we het beest te vangen, maar het was ons tot 2x toe te slim af. Uiteindelijk lukte het mij het monster af te maken met mijn Fila-bergschoen. Na het douchen op HBO naar een live-koncert van Whitney Houston liggen kijken: de slaap kwam snel.

Vroeg opgestaan en gecheckt of er nog insekten waren bijgekomen die nacht: jazeker, twee grondwespen in de douche. Dat merkte Ronald na het douchen, dus inpakken en wegwezen uit het El Rancho Dolores Motel en uit 29 Palms. Ontbijten deden we in een louche tent in Joshua Tree Village. Dat was vlakbij de ingang van het Joshua Tree National Park. Eenmaal de Entrance voorbij bleek dat het een enorm park was, maar de Joshua Trees waren prachtig. Achteraf viel het toch lichtjes tegen na al die andere parken. Via Interstate 10 naar LA en bijna zonder moeite het Ramada Hotel gevonden. Allebei even opgefrist en geschoren en op een kollega van je reispartner gewacht die vandaag in LA zou aankomen. Om even na half 4 met z'n 3en met een enorme omweg naar Venice Beach gereden. Uiteindelijk net niet op het strand geparkeerd en de Ocean Front Walk op en neer gelopen en bij het Sidewalk Café gegeten en naar de zonsondergang gekeken. Daarna geprobeerd terug te komen in het hotel, maar LA is absoluut een hel om je weg te vinden, dus duurde het even. Eenmaal terug gingen we slapies doen.

Om ongeveer half 8 opgestaan en 3 kwartier later ontbeten bij Dinah's. Toen eerst maar een roadmap van LA gekocht om de weg naar Universal City te kunnen vinden. Dat lukte toch niet helemaal zoals gepland, want de aanduidingen op de wegen zouden wel iets duidelijker kunnen. In het park deden we achtereenvolgens: Back to the Future the Ride, E.T. Adventure, Jurassic Park (waar we erg nat werden), Backdraft (waar we weer wat opdroogden), The World of Cinemagic, The Wild Wild Wild West Show, The Blues Brothers en Waterworld. Die laatste was eigenlijk nog het spektakulairst. Omdat het toch nog vroeg was deden we ook de Backlot Tram Tour: Xtremely boring! Na het park gingen we op weg naar Griffith Park en het Griffith Observatory. Het leek ons wel een leuk idee dit via de noordzijde te benaderen, dus reed ik de weg daarheen in, ondanks een "Do not enter"-bord dat ergens verscholen stond. Onderweg kwamen we bij een bizar goed punt om de HOLLYWOOD-letters te fotograferen: allemaal op de foto. Verder naar boven gereden en op de kruising met de weg naar de Observatory bleek onze weg te zijn afgesloten. Met een slot nog wel. De enige weg was terug naar het begin van onze weg. Daar aangekomen bleek ook deze te zijn afgesloten. Met een slot ook nog. We besloten terug te rijden naar boven om daar hulp te vragen. Net toen we naar de Observatory liepen kwam de Park Ranger voorbij. Lachend maakte hij het hek open (normaal gebeurt dat eens in de 3 weken ...!) zodat we bevrijd werden uit een lastige situatie. Even na 6sen kregen we honger en zijn we naar Melrose Avenue gereden om iets te eten. Dat deden we bij Tavola Caldo, waar we heerlijk Italiaans aten en niet duur ook. Om half 10 waren we weer terug in ons hotel, waar we afscheid namen van Ronald's kollega. Na het douchen zat de dag er weer op. Morgen eens lekker uitslapen, want we hebben de tijd aan onze kant want we liggen immers een dag voor op het schema dat we niet hebben.

Weer eens uitgeslapen tot 8 uur. Ontbeten bij Dinah's en daarna gingen we op chic. Eerst naar Santa Monica Beach gereden en daar een beetje rondgelopen. Dan naar en op Sunset Boulevard gereden, tot aan het eind en daarna Hollywood Boulevard gedaan. Gestopt en over de sterren gelopen tot aan het Chinese Theater. So much for LA en op weg naar San Fran via de Pacific Coast Highway. Onderweg erg geinige strandhuisjes gezien. Na een tevergeefs bezoek aan het gat Surf teruggereden naar Lompoc waar we onderdak vonden in het Best Western Motel. Gegeten bij The Budget Café en bij Circle K coke & chips gekocht en op onze motelkamer, voor het slapen gaan, nog even naar sitcoms op TV gekeken.

Uitgerust tot 8 uur en ontbeten waar we gisteren gegeten hebben. Na het uitchecken op het gemak Highway 1 opgereden. Het werd steeds donkerder en grauwer, het ging zelfs miezeren. Het landschap werd steeds ruiger en mooier. De grijze wolken vielen uit de grijze bergen de woest bruisende grijze oceaan in. Onderweg veel gestopt voor veel foto's. In het plaatsje Santa Cruz naar de Boardwalk gereden, een pretpark je op/aan het strand. Daar snel een chili cheese hotdog weggewerkt en doorgereden langs de Pacific. De bedoeling was dat we zover mogelijk tot vlakbij San Francisco zouden komen, maar ik kwam er achter dat de filmrol niet goed in de kamera zat, waardoor alle foto's vanaf woensdagmorgen (later bleek zelfs vanaf dinsdagmorgen ... daag Hollywood) niet gelukt zijn. Dilemma: door- of teruggaan? Verschillende opties werden doorgenomen en we besloten via de snelst mogelijke weg terug te rijden tot Cambria, het begin van dat prachtige stuk oceaankust. Eerst werd er getafeld bij de Burger King drive-thru. Dan op volle snelheid zuidwaarts. We eindigden in het Avalon Motel in Paso Robles.

Alweer uitgeslapen tot 8 uur. Opfrissen en wegwezen. Ontbeten in een roadhouse café en weer teruggereden naar de oceaan om opnieuw het spektakulaire stuk langs de kust te rijden en fotograferen. Helaas (?!) was het weer beter dan gisteren, dus was het lang niet zo indrukwekkend, maar schitterend genoeg. Na de kustlijn reden we landinwaarts om bij de andere kant van The Peninsula uit te komen. Palo Alto, home of Stanford University, doorkruist en de benen gestrekt in een Mall. Daarna weer terug naar de Pacific om via Half Moon Bay naar San Francisco te rijden. We zaten gelijk op de goede weg om de Golden Gate Bridge over te gaan, dus dat deden we. Aan de andere kant, Marin, foto' s genomen van San Fran en toen via de brug naar de overkant gelopen, weer voor foto's. Toch nog een hele wandeling, al met al zeker 5 kilometer. Vanuit Marin terug San Fran in op zoek naar een motel. Dat viel niet mee, echter toch gelukt in het Geary Motorway Motel. Hier zouden we 4 nachten blijven. Na het bovenbrengen van de tassen en koffer gingen we op zoek naar een plek om te eten en na een fikse wandeling streken we neer bij een Thai restaurant, Siamese Garden, waar we lekker en veel en niet duur hebben gegeten. Daarna niet veel meer gedaan.

Geen wekker gezet ... dus werd het laat: 9 uur! Na het aankleden en zo, met bus 38 downtown en na een stuk wandelen vonden we een plek om te ontbijten: Steven's Café op Market Street. Deze straat helemaal uitgelopen, dwars door de zwervers, tot aan de Bay Ferry. Langs het TransAmerica Building naar het begin van de Embarcadero geslenterd. Onderweg hebben we een cappuccino gedronken en wat cd's gekocht. Op de pier nog een stukje van een airshow gezien en daarna een behoorlijk tijdje op een bankje op Pier 39 gezeten en nix gedaan. Wel nog kaartjes gekocht voor de Alcatraz-tocht op maandag om kwart over 4, wat de eerste mogelijkheid was! Naar Chinatown gelopen en gegeten bij San Sun, waar ik eindelijk eens Kung Pao kon bestellen! Na het eten teruggewandeld naar Market Street, dwars door een Chinese Parade, om bij Starbucks koffie te drinken, want dat was al weer lang geleden. Na de koffie met de bus terug en bij een supermarkt coke & chips gekocht en op onze motelkamer alleen nog wat kanaalgezwommen.

Net als gisteren zonder wekker wakker geworden. Op het gemak gedoucht en aangekleed en daarna richting Ocean Beach gelopen. Onderweg ontbeten we bij Pete' s Café. Op weg naar The Presidio langs leuke huisjes aan Scenic gelopen en via een strand naar de Golden Gate Bridge gelopen. Daar hadden we een goed uitzicht over de Bay en de vliegshow in het kader van de SF Fleetweek. Hoogtepunt was, net als gisteren, het optreden van The Blue Angels. Toen zetten we koers naar het Golden Gate Park en na vele mijlen kwamen we op de plek waar ik de ultieme shot kon maken: Alamo Square. Daarna weer teruggelopen naar ons motel. Daar hebben we een poos naar baseball op TV gekeken, want na de fikse wandeling moesten we ons opladen om te gaan eten. Dat deden we iets verder Geary af bij Natraj Indian Restaurant. Terug in ons motel nog TV gekeken en uitgerust van de zware dag.

Net als gisteren en eergisteren de wekker niet gezet en toch wakker geworden. Op het gemak aan de dag begonnen. Ontbeten bij Mel's Diner en naar de Cliffhouse gereden. Daarvandaan in het Golden Gate Park gezocht naar de Japanese Tea Garden. Dan zijn we naar Twin Peaks gereden voor een fantastisch uitzicht over de stad. Van daaruit richting Fisherman's Wharf gereden om daar in de buurt nog wat te shoppen en tegen 4 uur naar de boarding ramp voor Alcatraz gestapt. Na wachten en foto laten nemen aan boord van de ferry. Het gevangeniseiland an sich (jawel, Duisters: "bummer") is wel aardig, de walkman-tour een stuk saaier. Aangezien het bijna zonsondergang was, wilde ik wachten om foto's te maken van de zon die in de zee onder de Golden Gate Bridge verdwijnt, om zodoende net de boot terug naar Frisco te missen, waardoor we bijna een uur moest wachten voordat we weer naar het vasteland konden om op voedseljacht te gaan, want zo'n lange zin maakt hongerig... Dit lukte bij Round Table Pizza (waar trouwens geen ronde tafels stonden!). Na het late diner liepen we terug naar ons motel om alles uit onze Dodge te halen om in te pakken voor de terugreis morgen.

Ronald was voor de wekker wakker, dus ik ook. Na hem gedoucht en geschoren en zo en de koffer/tassen gepakt. We ontbeten in Mel's Diner en van daaruit reden we weer naar Twin Peaks om de laatste Polaroid te schieten, waarna we vliegensvlug de auto zijn gaan inleveren: de pijn van het afscheid van onze brave, trouwe Dodge mocht niet te lang duren. Met de shuttle naar de vertrekhal van SFO en daar bleek dat Ronald met dezelfde vlucht meekon. Het wachten begon. Aan boord 2 films gezien en zonder vertraging (!) landden we op Schiphol. FF wachten op onze bagage en op zoek naar Ronald's auto, een verdomd kleine auto. Hij dropte me thuis af en hij ging meteen alle fotorolletjes wegbrengen om ze dubbel te laten ontwikkelen en afdrukken. De volgende dag waren ze klaar en kon USA97 opnieuw beginnen.

Use browser Back button to return to previous page.